Got 8 pages (!) in this week’s Volkskrant Magazine about my social media project. I hope you guys enjoy the article!
Volkskrant, 30 november 2019
‘Échte excentriekelingen spelen geen spelletje’, weet fotograaf Sander Dekker
Fotograaf Sander Dekker, zelf nogal introvert, heeft veel bewondering voor de excentrieke types die hij op sociale media tegenkomt. Hij zocht ze op – en het klikte.
‘Ik vind het zelf ook nog steeds vreemd: dat mensen zich probleemloos blootgeven aan iemand die ze niet kennen. En dan na anderhalf uur zeggen: groetjes!’
Behalve verwonderd is fotograaf Sander Dekker (39) ook dankbaar. Want alle excentriekelingen die hij de afgelopen zeven jaar overal ter wereld fotografeerde kende hij niet. Ze bleken desondanks bereid om voor hem, in hun eigen huis, te poseren. Het korte contact dat ze van tevoren hadden, liep meestal via Instagram of andere sociale media, waar Dekker ze ook zocht en vond: de energieke buitenbeentjes, de vrije types, de kunstenaars zonder gêne. ‘Vaak dragen mensen op sociale media een masker, maar de echte excentriekelingen doen dat niet. Die spelen geen spelletje.’
En waarom zocht hij dan juist hén? Van Tel Aviv tot Moskou en Marseille? ‘Uit bewondering. En ook omdat ik tegen ze opzag en hoopte dat hun eigenschappen op mij zouden afstralen, al was het maar een beetje. Ik kan zelf best een kluizenaar zijn en als ik mensen niet ken, ben ik toch wat introvert. Maar ik ben mezelf af en toe ook wel zat. En sociale media zijn een veilige manier om daar wat aan te doen, want ik zou op straat nóóit zomaar iemand aanspreken.’
Doordat Dekker zijn modellen pas ontmoette als ze de deur opendeden en de shoot vervolgens verliep zonder vooropgesteld plan, ontstonden vaak onverwachte, energieke beelden, vaak een beetje gek en passend bij de vrijheid van zijn geportretteerden. De serie begon in 2011, toen Dekker met zijn eerste fatsoenlijke camera Amsterdamse paradijsvogels begon te fotograferen. Zijn foto’s sloegen aan, een expositie in Walls Gallery in Amsterdam volgde en de voormalig grafisch ontwerper besloot zijn werkterrein uit te breiden naar andere landen. ‘Het waren de hoogtijdagen van sociale media: contact leggen ging nog heel makkelijk en niemand vond het raar als ik ze benaderde. Ik keek bijvoorbeeld welke excentrieke muzikant daar bekend was, welke mensen die allemaal volgden, wie ik daarvan interessant vond en die mensen stuurde ik dan berichten, en als ze niet reageerden, postte ik comments onder hun foto’s. Zoiets kon maanden duren, het lijkt bijna op stalking. Had ik genoeg kandidaten in hetzelfde land, dan boekte ik een ticket.’
Om er zo blanco mogelijk in te gaan, wilde Dekker van tevoren niet te veel contact. ‘Vanaf het moment dat iemand in Moskou, Londen of Berlijn de deur voor me opendeed, maakte ik in anderhalf uur snel en veel foto’s, vaak zonder door de lens te kijken zodat er spannende lijnspellen ontstonden. Op die manier kon ik bovendien drie, vier bezoeken op een dag doen. Zulk eenmalig contact kan misschien oppervlakkig lijken, eigenlijk net als sociale media zelf, maar ik heb er wereldwijd vrienden aan overgehouden. En ja, ik denk dat ik er minder terughoudend door ben geworden, ik breng mijn werk én mezelf meer naar buiten.’
Maar nu is het klaar. Met het afnemende gebruik van Facebook en steeds meer afgeschermde accounts op Instagram zijn mensen een stuk minder sociaal geworden op sociale media, vindt Dekker, en na zo’n driehonderd intensieve bliksembezoeken is de spanning er een beetje af; tijd voor iets nieuws. Er komt wel nog een boek: My name is Sander Dekker 2. ‘Het is een weerspiegeling van de tijdgeest: hoe normaal het is om op sociale media zo veel van jezelf te laten zien, en hoe makkelijk het is, of was, om in contact te komen. Maar ik denk dat mijn foto’s over twintig jaar, als deze vorm van media is verdwenen en we misschien juist hyperprivé zijn geworden, nog interessanter kunnen zijn.’
– Margot Pol (Volkskrant Magazine)
